2 lutego – Święto Ofiarowania Pańskiego, Matki Bożej Gromnicznej

Jest to jedno z najstarszych świąt kościelnych. W Jerozolimie obchodzone było od IV w. Ciekawy jest fakt, że w ciągu wieków nazwa święta kilkakrotnie się zmieniała. Chrześcijanie wschodni przeżywali je jako Spotkanie Pańskie. Tę nazwę prawosławni stosują do dziś. W X wieku zaczęto podkreślać maryjny charakter święta, które przeżywano jako Oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny. Od czasów średniowiecza święto to zaliczane było do obowiązkowych i uroczyście odprawianych świąt maryjnych.

Po Soborze Watykańskim II przywrócono pierwotną nazwę Ofiarowanie Pańskie, zwracając tym samym uwagę na jego charakter chrystologiczny. Głównym tematem liturgii tego dnia jest światło. Jest ono symbolem Chrystusa, o którym Symeon powiedział: „światło na oświecenie pogan i chwała ludu Twego, Izraela”.

W polskiej tradycji Święto Ofiarowania Pańskiego często określa się równie mianem święta Matki Bożej Gromnicznej. W tym dniu przynosimy do kościoła świece – gromnice, które zostaną poświęcone. Nazwa świecy wywodzi się od słowa „grom”. Dawniej, podczas burz często można było zauważyć w oknach domów zapaloną gromnicę. Za przyczyną Matki Bożej modlono się nie tylko o oddalenie piorunów, ale także o obronę przed wszelkim złem – oddalenie „gromów” duchowych. Wyrażano wiarę w to, że Maryja może ustrzec mieszkańców domu od zła: obronić od tragedii, pożaru, nagłych nieszczęść.

Od 1997 roku w Święto Ofiarowania Pańskiego obchodzimy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego ustanowiony przez św. Jana Pawła II, papieża.