Uroczystość przeżywana w ostatnią niedzielę roku kościelnego przypomina o tym, że nasz Zbawiciel jest Władcą i Panem całego stworzenia. Jego Królestwo „nie jest z tego świata” i w żadnej mierze nie możemy go tak rozumieć. Jezus jest Królem, bo jest Bogiem – Człowiekiem i naszym jedynym Odkupicielem. To właśnie dlatego ma absolutną władzę.

Kiedy po Soborze Watykańskim II w 1969 roku została przeprowadzona reforma liturgiczna uroczystość przeniesiono na ostatnią – XXXIV niedzielę w ciągu roku. Akcentuje to prawdę, że Chrystus Król zamyka – jako Pan historii – ludzkie dzieje i do Niego należy „ostatnie słowo” w sprawach całego świata.

Niedzielną uroczystość wprowadził papież Pius XI w dniu 11 grudnia 1925 roku. Z tej okazji wydał specjalną encyklikę „Quas primas”. Zapisał w niej, aby we wszystkich kościołach tego dnia po nabożeństwie głównym przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówiono litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu.

W „Quas primas” możemy przeczytać, że Chrystus jest Królem…

…z powodu najwyższego stopnia dostojeństwa, przez które przewodzi wszystkiemu i wszystkie stworzenia przewyższa. […] króluje w umysłach ludzi dlatego, że On sam jest Prawdą […] króluje również w woli ludzi […] bo naszą wolną wolę nakłania abyśmy się zapalili do najszlachetniejszych czynów. Wreszcie Chrystus Pan jest Królem serc z powodu swojej, przewyższającej naukę miłości, z powodu łagodności i słodyczy, którą dusze przyciąga do siebie; nie było bowiem i nie będzie nikogo, kto przez wszystkich byłby tak umiłowany, jak Chrystus Jezus.