Sanktuarium w Jodłówce

Dzisiejsze święto zamyka okres świętowania Bożego Narodzenia.
Teksty modlitw liturgicznych związane ze Świętem Chrztu Pańskiego są bardzo dokładnym odbiciem przekazów Ewangelii. Podkreślają związek tego wydarzenia z Uroczystością Objawienia Pańskiego. Chrystus już jako dorosły, około 30-letni mężczyzna, przyszedł nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela, swojego poprzednika, przyjąć chrzest. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. W ten sposób uświęcił wodę.

Opis chrztu Pana Jezusa zostawili nam wszyscy synoptycy – święci: Mateusz, Marek i Łukasz. Najdokładniej to wydarzenie zrelacjonował pierwszy z nich. W dniu chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Misję Chrystusa potwierdza swym świadectwem Bóg Ojciec. Zamknięte przez grzech Adama niebiosa otwierają się, na Jezusa zstępuje Duch Święty. Z nieba daje się słyszeć jednoznaczny głos:”Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.

Wszechmogący, wieczny Boże, po chrzcie w Jordanie uroczyście ogłosiłeś, że Chrystus, na którego zstąpił Duch Święty, jest Twoim umiłowanym Synem, spraw, aby Twoje przybrane dzieci, odrodzone z wody i Ducha Świętego, zawsze żyły w Twojej miłości.

Uroczystość Trzech Króli jest jednym z najstarszych w Kościele. Obchodzono je na Wschodzie od III, a na Zachodzie od końca IV wieku. Greckie słowo „Epifania” znaczy „objawienie, ukazanie, odsłonięcie”. Dzień ten, podobnie jak Boże Narodzenie, przedstawia nam Boga, który staje się widzialnym, z tą różnicą jednak, że teraz nie tylko Żydom, ale i poganom Bóg ukazuje swojego Syna. 6 stycznia czcimy objawienie się Boga w widzialnej postaci. Wcielony Bóg objawił się poganom, których symbolizowali Mędrcy.

Grecy słowem epifania określali triumfalny i pontyfikalny wjazd władcy do miasta. A my we wspólnocie Kościoła święcimy przybycie na ziemię wielkiego Króla, którego panowanie ogarnia nie tylko wszystkie kraje, ale cały wszechświat. Tradycja chrześcijańska widzi w Mędrcach ze Wschodu przedstawicieli narodów pogańskich. Za nimi w bramy Kościoła Chrystusowego wchodzą coraz to nowe ludy. W ten sposób spełnia się proroctwo Izajasza, które jest tego dnia czytane w pierwszym czytaniu mszalnym.

Dary przyniesione przez Mędrców mają znaczenie symboliczne. Oznaczają godność królewską Chrystusa (złoto), wypływającą z połączenia się natury ludzkiej (mirra) z Boską (kadzidło). Dlatego wyobrażają one samego Zbawiciela.

W kościołach poświęca się dzisiaj te dary oraz kredę przeznaczoną do oznaczenia drzwi domów inicjałami trzech Mędrców i datą roku. Zwyczaj ten wiąże się ze starym obrzędem ogłaszania w tym dniu tzw. „świąt ruchomych”. W pierwsze wielkie święto roku kalendarzowego w katedrach i głównych kościołach po odśpiewaniu Ewangelii kantor ogłaszał daty niedziel i świąt okresu wielkanocnego.